Λίγες σκέψεις μετά τὴν προβολή τῆς ταινίας «Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ»
Στὶς 13 Νοεμβρίου 2024, ἡμέρα Τετάρτη, στὸ Πνευματικό Κέντρο τῆς πόλης μας, ἔγινε ἡ πρώτη προβολή τῆς κινηματογραφικῆς ταινίας «Ὁ φίλος μου ὁ Καλλίνικος», παραγωγή τῆς κινηματογραφικῆς ὁμάδας τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Γιαννιτσῶν «Josef Van Den Berg».
Τὴν Κυριακή 1 Δεκεμβρίου, ἔγινε δεύτερη προβολή τῆς ταινίας, στὰ Γιαννιτσά, στὴν Αἴθουσα Ἐκδηλώσεων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Γιαννιτσῶν. Βέβαια μὲ χαρά πληροφορηθήκαμε ὅτι καὶ σὲ ἄλλα μέρη προβλήθηκε καὶ θὰ προβληθεῖ.
Πρόκειται γιὰ μιὰ προσεγμένη ταινία ἀφιερωμένη στὸ πρόσωπο τοῦ σύγχρονου Ἁγίου Καλλινίκου, ἐπισκόπου τῆς Μητροπὸλεώς μας, καὶ σὲ περιστατικά τῆς ζωῆς του.
Πολλοί ἀπό μᾶς εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ συνεργαστοῦμε μαζί του. Κρατοῦμε στὴ μνήμη μας σημεῖα τῶν κηρυγμάτων του. Εὐλόγησε γάμους καὶ ἐτέλεσε βαπτίσεις συμπολιτῶν μας.
Γι’ αὐτό μεγάλη καὶ βαθειά ἡ συγκίνηση ποὺ δοκιμάσαμε ἀπό τὴν προβολή τῆς παραπάνω ταινίας, ἡ ὁποία ζωντάνεψε μνῆμες ἀγαθές τοῦ παρελθόντος.
Κουρασμένοι καὶ πικραμένοι ἀπό τὀ κλίμα τῆς ἀβάσταχτης ἐποχῆς μας, ἐποχῆς ἀπαξίωσης ἰδανικῶν καὶ ἀξιῶν, καὶ γιὰ τὴν ὁποία ὅλοι μας ἔχουμε τὸ μερίδιο εὐθύνης, ἄλλωστε ὅλοι μας γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες παραβατικῶν συμπεριφορῶν, ἰδιαίτερα νέων ἀνθρώπων.
Μέσα σ’ αὐτό τὸ κλίμα, ποὺ ἡ ὕπαρξή του ὁφείλεται στὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τὸν Θεό, ἧρθαν οἱ νέοι τῆς κινηματογραφικῆς ὀμάδας τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Γιαννιτσῶν, (ἱερεῖς, κατηχητές καὶ κατηχήτριες, νέοι καὶ νέες, μικρά παιδιά καὶ ἐνήληκες τῶν Κατηχητικῶν Συνάξεων τῆς παραπάνω ἐνορίας), καὶ μὲ την προβολή τῆς ταινίας νὰ μᾶς χαρίσουν τὸ ἄρωμα, τὴ δροσιά καὶ τὸν ἐνθουσιασμό τοῦ χριστιανικοῦ τους πιστεύω.
Ἔτσι ἀπέδειξαν πὼς ὁ Χριστός δὲν σταμάτησε νὰ βαδίζει, ἴσως ἀργά, μὰ σίγουρα σταθερά. Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ συγκινεῖ τὶς εὐγενικές καρδιές, ποὺ πάντα θά ὑπάρχουν, καὶ δὲν θὰ πάψει νὰ τὸ κάνει ποτέ. Πάντα θὰ ἔχει τοὺς φίλους Του μὰ καὶ κείνους ποὺ «λίαν θὰ τιμοῦν τοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ».
Ὅσοι κουβαλᾶμε τὸ βάρος πολλῶν δεκαετιῶν καὶ ζήσαμε ἀπό κοντά τὸν Ἅγιο Καλλίνικο, ἀπό τὴν ἐνθρόνισή του ὡς τὴν ἐκδημία, νοιώσαμε νὰ λύνονται τὰ σχοινιά καὶ νὰ πέφτει τὸ βαρύ φορτίο τῶν χρόνων ποὺ κουβαλᾶμε, θαρρεῖς καὶ γύρισε ὁ χρόνος πίσω…
Τὰ νέα αὺτά παιδιά, μὲ τὴν ὑπέροχη ἑρμηνεία τους, ὁ καθένας στὸ ρόλο του, μὲ τὸ ὑπέροχο σενάριο καὶ τὴν θαυμαστή σκηνοθεσία, τὴν ἐξαίσια μουσική καὶ τὸ πανέμορφο τραγούδι ποὺ ἀκούστηκε στὸ τέλος, γενικά ὅλοι οἱ συντελεστές τῆς ταινίας πέτυχαν νὰ χαρίσουν στοὺς θεατές συγκινήσεις βαθειές καὶ μιᾶς ἄλλης ποιότητας χαρές.
Ἡ ἐκδήλωση ἦταν ὀφειλόμενο χρέος καὶ τιμή στὸν Ἅγιό μας ἐπίσκοπο, ποὺ δεν παύει νὰ πρεσβεύει γιὰ τὸ ποίμνιό του. Συγχρόνως ὅμως καὶ μία ὁμολογία - μαρτυρία φωτεινή καὶ μήνυμα στὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας, ἀνεξάρτητα ἀπό τὸ ἐπάγγελμα ποὺ ἀσκεῖ ὁ καθένας, ποὺ ὅμως δέν πρέπει νὰ ξεχνᾶ ὅτι ἡ Ἁγιότητα εἶναι ὁ μεγάλος μας στόχος. Ὅποιος κι ἀν εἶσαι, ὅ,τι κι ἄν εἶσαι μόνο «ἀντάμα μὲ τὸν Χριστό», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος, προκόβεις, γεύεσαι τὴν πραγματική χαρά καὶ κατατάσσεσαι στοὺς νικητές τῆς ζωῆς.
Ἡ κατάμεστη αἰθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου, ὅσο καὶ ἡ μεγάλη αἴθουσα τοῦ Ἱ. Ναοῦ τονίζουν τὴν ἀνάγκη τῆς συνέχειας ἀνάλογων ἐκδηλώσεων, ποὺ ἀνταποκρίνονται στὴ βαθύτερη πνευματική ἀνάγκη καὶ δίψα προβληματισμένου ἀνθρώπου.
Στοὺς νέους μας, ποὺ ἀπέδειξαν πὼς τὸ σκοτάδι δὲν φεύγει μὲ βλαστήμιες, ἀλλά ἀνάβοντας κεριά, καὶ μὲ τὸν τρὸπο αὐτό πρόβαλαν τόσο κομψά ἀντίσταση σὲ ὅ,τι ψεύτικο, ὅλοι ἐμεῖς ποὺ παρακολουθήσαμε τὴν ταινία τοὺς σφίγγουμε θερμά τὰ χέρια καὶ μὲ καρδιά γεμάτη ὰπό τὴν ἐν Χριστῷ καύχηση γι’ αὐτούς καὶ μὲ «χείρας κροτούσας» συγχαίρουμε θερμά, εὐχόμενοι νὰ συνεχίσουν νὰ δοξάζουν τὸ Ὄνομά Του, καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου νὰ συνοδεύει τὴ ζωή τους.
Ἀντώνιος Ἰ. Βασιλειάδης