.jpg)
Ομιλητής ήταν ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Παπαδόπουλος, Καθηγούμενος της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως Μαρίνης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με - Ο ένθεος ζήλος από τα εξ ων ου άνευ της Εκκλησιαστικής Διακονίας».
Ο π. Φιλόθεος τόνισε κατ᾿ αρχήν ότι ως κατ᾿ εξοχήν οίκος του Θεού νοείται η Εκκλησία και ότι ο κάθε κατηχητής θα πρέπει να έχει κατά νουν ότι επιτελεί ένα εκκλησιαστικό διακόνημα. Αυτό πολλαπλασιάζει το αίσθημα της ευθύνης αλλά και της τιμής. Επίσης δεν αφήνει χώρο στην προσωπική προβολή και τις ιδιοτελείς επιδιώξεις. Στηρίζοντας τον λόγο του αγιογραφικά και αγιοπατερικά, εξήρε το πρόσωπο και την διδασκαλία του ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος στην ζωή του εμφορείτο από ιεραποστολικό ζήλο και τον ζήλο αυτόν πρότεινε ως μίμηση του Κυρίου και έκφραση αγάπης προς τον Θεό. Τόνιζε επίσης την ανάγκη να μην επαναπαύεται κανείς, αλλά να προσθέτει προθυμία στην προθυμία, χωρίς να πτοείται από τις αποτυχίες ή τον μικρό αριθμό του ακροατηρίου. Ο ομιλητής προσέθεσε και την πρόταση του Μ. Βασιλείου, προκειμένου κάποιος να εφαρμόζει με ζήλο τις εντολές του Θεού και κατά συνέπεια την εντολή της διαδόσεως του θείου λόγου. Θα πρέπει να εστιάζει στην γλυκύτητα του αποτελέσματος, να αποφεύγει την υποδούλωση στα πάθη, που απεχθάνεται την αρετή και απομακρύνει τον θείο ζήλο, να αγωνίζεται πνευματικά και να κατορθώνει την αρετή, πράγμα που αυξάνει τον πόθο της ιεραποστολής. Επί πλέον, σύμφωνα με το αρχαίο σύγγραμμα των Αποστολικών Διαταγών, όταν δεν κάνουμε όλα όσα πρέπει, έχει αξία να κάνουμε αυτά -τα έστω λίγα- που μπορούμε, ώστε να προσελκύσουμε την θεία χάρη. Σημείωσε ακόμη, ότι κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο ο ζήλος είναι καλός, αλλά όταν υπάρχει επίγνωση. Τα δύο άκρα, η νωθρότητα ή ο απαίδευτος ζήλος, δεν έχουν ωφέλεια. Ο άστοχος ζήλος προέρχεται από την απειρία και την υπερηφάνεια. Το καλύτερο αντίδοτο είναι η καθοδήγηση από έμπειρο πνευματικό και η αρμονική συνεργασία με τον Επίσκοπο, με την ιερά Μητρόπολη. Πολύτιμη επίσης στον τομέα αυτόν είναι η συμβουλή των εμπειροτέρων. Έτσι αποφεύγονται ο διχασμός και τα διάφορα προβλήματα που εμποδίζουν το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας. Τέλος, ο εισηγητής ολοκλήρωσε τον λόγο του με την αποστολική ευχή, όλοι οι συνεργάτες του ιεραποστολικού έργου να εμφορούνται από ανυπόκριτη αγάπη, να διακονούν χωρίς οκνηρία, «τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες...».
Ακολούθησε συζήτηση με το ακροατήριο με την συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου, ο οποίος έδωσε στο τέλος της συνάξεως πατρικές ευχές και ευλογίες σε όλους για το νέο κατηχητικό έτος.
