Κατά την εισήγησή του ο π. Νικάνωρ τόνισε, ότι εκτός από τον γενικό -κοινό για όλους τους πιστούς- πνευματικό αγώνα, υπάρχει και ο ειδικός πνευματικός αγώνας, ο οποίος αφορά ιδιαίτερα τους Πνευματικούς πατέρες της Εκκλησίας και συνδέεται με το έργο τους. Χρησιμοποίησε μάλιστα την γνωστή εικόνα του εσταυρωμένου μοναχού, που δέχεται τα διάφορα βέλη των παθών αγωνιζόμενος να επιτύχει την κάθαρση, και προσάρμοσε σε αυτήν αντί των κοινών, τα ειδικά πάθη και τις συνδεόμενες με αυτά πνευματικές εκτροπές, οι οποίες σχετίζονται με την υψηλή αυτή διακονία. Τέτοιες εκτροπές είναι ο εγωισμός, η υποκρισία και η ανθρωπαρέσκεια, η αλαζονεία, η σκληρότητα, ο ναρκισσισμός, η αυτονόμηση από την Εκκλησία και τον Επίσκοπο, η ιδιοτελής υλική και ηθική εκμετάλλευση των πνευματικών τέκνων αλλά και ο κίνδυνος μιμήσεως ξένων αμαρτημάτων. Κατά συνέπεια η ζωή του Πνευματικού θα πρέπει να είναι σταυρική, προκειμένου να αντιμετωπίσει και τα κοινά αλλά και τα ειδικά βέλη του πονηρού, τα οποία βάζουν σε κίνδυνο την πνευματική ακεραιότητα και διακονία του. Αυτόν τον συνεχή πνευματικό αγώνα υποδεικνύει και ο απόστολος Παύλος με το παράδειγμα και τον λόγο του: «υποπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι» (Ρωμ. 14, 27). Μέγιστο πνευματικό φάρμακο για την πορεία αυτή αποτελεί η ταπείνωση, όπως και η καταφυγή του πνευματικού στην καθοδήγηση του δικού του πνευματικού οδηγού και του Επισκόπου της τοπικής Εκκλησίας. Ο π. Νικάνωρ ολοκλήρωσε την εισήγησή του επικαλούμενος το παράδειγμα και την ευχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης κ. Ιωήλ ως πνευματικού πατρός για την απρόσκοπτη άσκηση αυτής της ποιμαντικής διακονίας.
Την εμπεριστατωμένη και πρωτότυπη παρουσίαση του θέματος ακολούθησε εκτενής συζήτηση με μεγάλη συμμετοχή του ακροατηρίου.
